شعر (غزل) بانگ شباهنگ

يک‌دَم نَشَوَد چهره‌ام آژَنگ /*/ زين راه پُر از ريگ و پُر از سنگ

فرمان چو دهي سخت در اين رَه /*/ با ريمَن و پَتيارِه کُنَم جنگ

با بودن‌ات اين خانه چو پَرديس  /*/ بي بودن‌ات اما شده بي‌رنگ

گر نام و نشان‌ام بِبَرَد عشق  /*/ تَن دَر بدهم شاد بدين ننگ

نيکو نَبُوَد بين من و تو /*/ رفتار فريبنده و نيرنگ

برخيز و بيا کز غم دوریت  /*/ گرديده دل‌ام هم‌چو لب‌ات تنگ

نوميد نشو آريه‌وُش تا /*/ آن‌دَم که رسد بانگِ شباهنگ