دلِ پاکِ زمين تنگ است اي دوست /*/ ز جاندارِ دوپايي که سخنگوست
به روزِ کوه و دشت و جنگل و آب /*/ چه آوردي، ببين اي خفته در خواب!
چه خودخواهانه انسان بر دَد و دام /*/ بتازد تا دمي يابد از آن کام
به آتش، زيستبوم بَس گرامي /*/ به ناداني بسوزيم و به خامي
گرامي گر نداري زيستگاهات /*/ تَبَه گردي تو در پايان راهات
به ياد کودکات در زادروزش /*/ درختي برنشان در يادبودش
از او اين يادگاري تا هميشه /*/ بماند چون کُند در خاک ريشه
اگر خواهي ز پيوستن نشانه /*/ نهالي برنشان با اين بهانه
به يادِ يار و پيمان، دست-در-دست /*/ بکاريد و شويد از عشق سرمست
اميدم اين بُوَد کين راه و اندرز /*/ شود آيين انسانيِ بيمرز
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی، ص 75