۱۳۹۴ تیر ۲۱, یکشنبه

تخریب زیست‌بوم و ویرانی محیط زیست!


دلِ پاکِ زمين تنگ است اي دوست /*/ ز جان‌دارِ دوپايي که سخن‌گوست

به روزِ کوه و دشت و جنگل و آب /*/ چه آوردي، ببين اي خفته در خواب!

چه خودخواهانه انسان بر دَد و دام /*/ بتازد تا دمي يابد از آن کام

به آتش، زيست‌بوم بَس گرامي /*/ به ناداني بسوزيم و به خامي

گرامي گر نداري زيست‌گاه‌ات /*/ تَبَه گردي تو در پايان راه‌ات

به ياد کودک‌ات در زادروزش /*/ درختي برنشان در يادبودش

از او اين يادگاري تا هميشه /*/ بماند چون کُند در خاک ريشه

اگر خواهي ز پيوستن نشانه /*/ نهالي برنشان با اين بهانه

به يادِ يار و پيمان، دست-در-دست /*/ بکاريد و شويد از عشق سرمست

اميدم اين بُوَد کين راه و اندرز  /*/ شود آيين انسانيِ بي‌مرز

از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی، ص 75