به منِ دل‌شُده گویند چرا شاد نِه‌ای /*/ ساکنِ کُنج خراباتی و آباد نِه‌ای
هر زمان شاد شدم یاد تو آمد به سرم /*/ بانگ بَر زَد که تو از بندِ غم آزاد نه‌ای
تیرِ آرش نه چنین کرد که مژگان تو کرد /*/ تو فُروبَسته به آن مرز افتاد نه‌ای
چشم شیرین تو با تلخی جورت آمیخت /*/ باش خاموش، مگو از چه تو فرهاد نه‌ای
نیست این آن‌چه که خُنیاگر عشق‌ام آموخت /*/ نغمه‌ی شادی ِ آغاز، که سَرداد نه‌ای
آریا راز به بیگانه نگویی بهتر /*/ تویی آن بُغض فروخورده، تو فریاد نه‌ای
—
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی حقیقی، ص ۳۲
هر زمان شاد شدم یاد تو آمد به سرم /*/ بانگ بَر زَد که تو از بندِ غم آزاد نه‌ای
تیرِ آرش نه چنین کرد که مژگان تو کرد /*/ تو فُروبَسته به آن مرز افتاد نه‌ای
چشم شیرین تو با تلخی جورت آمیخت /*/ باش خاموش، مگو از چه تو فرهاد نه‌ای
نیست این آن‌چه که خُنیاگر عشق‌ام آموخت /*/ نغمه‌ی شادی ِ آغاز، که سَرداد نه‌ای
آریا راز به بیگانه نگویی بهتر /*/ تویی آن بُغض فروخورده، تو فریاد نه‌ای
—
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی حقیقی، ص ۳۲
شعر از محمد رضا محسنی حقیقی، از مجموعه اشعار 1393: ص 32
